Śmiertelna Opowieść

Cóż to za rozkosz przemierzać ulice utytłane we wszelkim istniejącym plugastwie tego świata, mijać pokryte liszajami załomy i napawać się fetorem ludzkich zewłoków, o i ile nie czegoś podlejszego. Niewypowiedziana rozkosz, bowiem spotęgowana świadomością, że to wszeteczne miejsce w pewnych okolicznościach służy za dom. No, może to zbyt mocne słowo na określenie tych kilku zatęchłych kryjówek z siennikiem w środku, jednakże nie zawsze złodziejowi powodzi się na tyle, by noce spędzać w karczemnych izbach. Tym razem bynajmniej nie zamierzałam ni minuty dłużej trwonić na pobyt w tym przeklętym mieście, toteż zajść planowałam jedynie w drodze ku wschodniej bramie, by zgarnąć nieco grosza na potencjalne łapówki. Chyżo minęłam ostatni zakręt, i wreszcie bez zwłoki znalazłam się przed drzwiami dobrze mi znanej jakże „luksusowej” chałupy.

Nie ma to jak w domu, mruknęłam chmurnie do siebie, gdy przekroczyłam próg tego obmierzłego przybytku. Podniosłam walający się po ziemi kawałek świecy, który snadź niegodzien był nawet rabunku. Zapaliwszy go, ruszyłam w głąb pomieszczenia, upewniając się przy tym, czy nikomu nie zechciało się tu urządzać dziś noclegowni i kierując do miejsca, w którym podwójnie podwójna ściana kryła kilka niezwykle cennych, okrągłych krążków.

Gorączkowo dopadłam znajomej mi deski na ścianie i przy pomocy majchra rozchwierutałam ją na tyle, by dało się ją zdjąć. Nie zafrasowała mnie pustka za nią i w pośpiechu jęłam majstrować przy kolejnej desce, tym razem znajdującej się już wewnątrz owej kryjówki. Licho wiedziało, kiedy ta szatańska burza miała się rozpętać, ja w każdym razie pragnęłam czym prędzej znaleźć się z moją sakwą daleko poza miastem.

No jużże, Vespero, wykrzesaj z siebie jeszcze trochę sił! Wstyd, któż to słyszał, by po dobie bez snu czuć takie zmęczenie i aż tak mitrężyć. Przetarłam energicznie oczy, by je choć pozornie nieco pobudzić, przytroczyłam sakwę do pasa i wyruszyłam z powrotem przez ciemnice własnego lokum, rozważnie stawiając kroki, by przypadkiem nie zabić się o coś w takim stanie umysłu. Wydostawszy się z domu, zamknęłam za sobą drzwi, rzecz w obecnej sytuacji może i zbędna, ale ot, takie przyzwyczajenie. Pożegnawszy się z tym parszywym schronieniem, pognałam w mrokach ulicy ku wschodniej bramie.

Ostatnio edytowany przez Vespera (2012-08-08 18:06:12)

I słusznie: kiedy dotarliście do dobrze znanych Ci Psich Bud, tiarrimskiej kolebki przestępczości i degrengolady, Szczury skierowały się ku jednej z rozlatujących się, drewnianych chat, i zapukały. Otworzył Wam jakiś niski, pulchny jegomość. Twój nowy mistrz - przemknęło Ci przez myśl, dopóki się nie okazało, iże mistrz ów był mistrzynią, którą wziąłeś za mężczyznę przez jej szpetną aparycję. Kobieta nic nie powiedziała, tylko wpuściła Was do wnętrza chaty, zionącej zgnilizną i grobowym chłodem, zamykając zaraz za Wami drzwi...

I to miała być ta osławiona kryjówka Szczurów? Ich wielka, ukryta przed niepożądanym wzrokiem siedziba? Cóż... poniekąd. Kiedy powiem znaleźliście się w środku, baba odrzuciła jakąś brudną płachtę, kilka zbitych ze sobą desek i odsłoniła czarną, ziejącą jamę. Oto wyjaśniła się tajemnica panujących tu zapachów...

- Ty pierwszy - warknął wyższy Szczur, zapraszając Cię do kanałów...