Śmiertelna Opowieść

Jeszcze tylko chwila... Co takiego? Jaki niebieski wąż? Gdzie dokładnie? Proszę, jeszcze tylko chwila, zostań... O nie. Znów ta przeklęta łajba, syf i katorga. I żadnej odpowiedzi na głęboko w duszy chowane pytania. Co to miało być na krakena? Rzeczywistość czy dyrdymały wytworzone przez zmęczony umysł? Czyżbym była aż tak zdesperowana, że mój umysł zaczął podsuwać szalone wizje? Ja i bóg. Niebieski wąż. Dobre sobie. Chciałabym w to wierzyć... Nie, to nie mogło być naprawdę. Dobrze, że się już ocknęłam.
Do mojej głowy zaczęły docierać sygnały z otoczenia. Bęben, statek kołyszący się niczym niemowlak w ramionach matki i to wszystko w środku nocy. Chyba trafiliśmy na burzę. Chociaż z drugiej strony wcale nie musiało być aż tak źle, to jednak czas czym prędzej wziąć się do roboty, bo inaczej kapitan mi nogi z rzyci powyrywa, jeśli okaże się, że to naprawdę burza. Jednak po podniesieniu rzeczonej rzyci z pryczy pierwsze co zrobiłam to zerknięcie pod łoże w poszukiwaniu butelki rumu. Zgodnie z oczekiwaniami znalazłam ją, wewnątrz znajdowały się jeszcze resztki upragnionego napoju. Przecież nie zacznę roboty bez lekarstwa, prawda? Szybko opróżniłam butelkę do dna i odrzuciłam na bok. Od razu zrobiło mi się lepiej. Teraz byłam gotowa, by stawić czoła nieprzyjaznemu morzu. Ruszyłam w stronę drabinki prowadzącej na pokład i wspięłam się po niej, by na własne oczy zobaczyć, c za warunki są powodem takiego zamieszania.

Bez zbędnego szemrania zrobiłam to, co kapitan kazał. Nie lubiłam zbytnio rozmawiać na statku, gdyż muszę bez przerwy modulować swój głos, by brzmiał mniej babsko, więc nie odezwałam się nawet słowem, tylko zrobiłam tył zwrot do drabinki. Pocieszające było to, że na pokładzie z powodu wiatru kapitan nie miał wcale łatwiej.
Nigdy nie lubiłam ciężkiej, fizycznej racy takiej jak wiosłowanie. I to nie tylko z powodu lenistwa. Nawet, jeśli dawałam z siebie wszystko i harowałam jak wół, to i tak ciężko mi było dotrzymać tempa dyktowanego przez innych marynarzy. Praw natury nie dało się oszukać i do niektórych zajęć nadawali się tylko mężczyźni. Dało się jednak zniwelować ten efekt. Trzeba było tylko pracować z odpowiednim marynarzem.
Nie mogłam od razu usiąść przy pierwszym lepszym wiośle i zacząć machać. Po zejściu po drabince nim zakasałam rękawy do roboty najpierw rozejrzałam się dokładnie kto siedzi w jakim miejscu i przy kim. Gdybym dosiadła się do kogoś, kto tak jak ja ledwo zipie po dłuższym machaniu wiosłem, to długo byśmy nie pociągnęli. Tak nie mogło być. Tu był potrzebny jakiś mięśniak, który mógłby odwalać większość roboty za mnie. To właśnie za kimś takim rozejrzałam się w tłumie wioślarzy, po czym zajęłam miejsce przy wolnym osobniku, który mógł się pochwalić najlepszą tężyzną.