Zagroda leży na obrzeżach wsi; wpierw zazwyczaj się ją słyszy, a dopiero później widzi. Ryki trzody napełniają okolicę niepokojem, jakby tuż za rogiem czaiła się sfora czortów. Jest to po prostu kawałek ziemi, odgrodzony od reszty wysokim płotem, a przy nim niewielka chata i obora. Głównym tworzywem, jakiego użyto do budowy obejścia, jest drewno, nakrapiane bogato ptasimi odchodami i gnijące u podstaw - wszak te tereny znajdują się blisko rzeki, przez co grunt jest grząski i niezwykle żyzny.

Właściciel zagrody, stary bamber, gospodarzy tu wraz ze swymi synami. Mimo obrazu nędzy i rozpaczy, przedstawianego przez jego skromny przybytek, jest on chyba najbogatszym człekiem we wsi, bowiem jako jedyny posiada własną trzodę, co roku przynoszącą spore zyski. Mężczyzna miał też żonę, lecz ta zmarła od zarazy. Ponoć od tego czasu zdziwaczał: zaczął żywić dziwną urazę do ludzi, bowiem gdy kobieta opuściła ten padół, przezorni mieszkańcy spalili jej ciało przy rzece, nie bacząc na to, iż jej mąż domagał się godnego pochówku...