Brama do klasztoru jest tylko jedna, wysoka, gruba, odlana z żelaza i wstawiona w szpaler wąskich otworów strzelniczych. Otwiera się na zewnątrz, co ma znaczenie w czasie oblężenia, gdyż praktycznie uniemożliwia jej staranowanie. Poza nią wejścia strzeże jeszcze stary furtian, jednak wszelcy interesanci muszą zwykle sporo się natrudzić, by ten głuchawy człek ich usłyszał.

Nad bramą, na kamiennym zworniku, znajduje się herb Zakonu wraz z jego dewizą: "pracą do Niebios". Sam Zakon w istocie para się hodowlą, rzadziej zaś rzemiosłem i rolniczym fachem; kilku braci jest też znanych z tego, iże w klasztornej bibliotece przepisuje księgi. Są to arcymistrzowie kaligrafii i iluminacji, których dzieła, jeśli już opuszczają mury przybytku, podmieniane są zwykle przez wozy kruszcu. To właśnie z nich Zakon czerpie największe zyski, choć nie mówi się o tym głośno - bowiem jakże to tak: "inkaustem do Niebios"?