Olbrzymia budowla sakralna, wzniesiona wedle tradycyjnej doktryny Świątyni na planie koła. Znajduje się w samym sercu klasztoru, z kolei ołtarz Wszechwiedzącego stanowi serce tego serca. Nad nim widnieje złota kopuła, skrząca się zazwyczaj w świetle Gwiazdy Dnia. Opiera się ona na grubych kamiennych murach, dodatkowo podpartych potężnymi przyporami, by mogły utrzymać ciężar masywnego sklepienia.

Przybytek mieści w sobie jedynie sam Krąg i ławy przyścienne, na których zasiada podczas zebrań kapituła Zakonu - tak więc pełni on również funkcję kapitularza. Poza wiecami jest miejscem modłów i kontemplacji; niektórzy lubią też po prostu poprzyglądać się tej monumentalnej - bądź co bądź - budowli, od lat, czyli odkąd postawiono ją z rozkazu trzeciego z tutejszych przeorów, potężnego Baliusa, będącej chlubą Pelertynów.

Poza tym w zachodniej części, na zewnątrz budynku, znajdują się wąskie schody, a na ich końcu, w mroku, majaczą się niewielkie drzwiczki. Prowadzą one do klasztornych katakumb, gdzie spoczywają zasłużeni bracia i poprzedni przeorzy. Pozostałych chowa się na osobnym cmentarzu, ukrytym w zagajniku nieopodal. Z kolej na wschodzie wznosi się dzwonnica, skąd wzywa się braci na mszę. Jest to drewniana przybudówka z niewielkim prześwitem, w którym zwisa sznur - główna przyczyna hałasu w obrębie klasztoru.