Położone w peryferyjnej dzielnicy miasta leprozorium jest ponurym budynkiem z niegdyś czerwonej, ale dziś już czarnej cegły. Wysoki na trzy kondygnacje i przysadzisty, przypomina raczej basztę obronną niż to, czym jest w istocie. W środku prezentuje się nie lepiej. Przez niewielką ilość okien wpada tu niewiele światła, a powietrze jest stęchłe, duszne... i wypełnione ludzkim nieszczęściem. Tutaj bowiem "rezydują" trędowaci z Tiarrim i okolic, których bliscy (i dalecy) wydali na ich ponury los; najczęściej przez wstyd, który mogliby przynieść rodzinie. Odtąd chorzy mogą ją widywać tylko czasem, w specjalnym pokoju spotkań, i to zza ściany. Każdy trędowaty - nie dość, że już przez sam fakt bycia takowym jest narażony na wiele przykrości - musi jeszcze chodzić w specjalnej szacie, a swoją obecność zaznaczać dzwoneczkiem. Poza tym otrzymuje własne racje żywnościowe, przedmioty codziennego użytku i inne. Wszystko po to, by nie zarazić innych swą chorobą... a może strachem?

À propos strachu. Przed ucieczką z leprozorium "chroni" postawiona przed nim szubienica, stanowiąca groźbę dla każdego, kto spróbuje przekroczyć jego progi bez stosownego pozwolenia. Choć jednak niełatwo stąd uciec, niełatwo jest tu też trafić. Wymaga to bowiem długich procedur, w trakcie których specjalna komisja musi orzec naszą "trędowatość" i wystawić nam odpowiedni dokument, na mocy którego dopiero się tu znajdziemy.