Jest to zaciemnione prostokątne pomieszczenie, pozbawione wszelkich ozdobników i wypełnione mdlącym zapachem kadzideł. Jedynym wyróżniającym się w nim elementem jest niewielka, złota szkatuła z okiem Wszechwiedzącego, wyrytym na ciężkim wieku, i z rubinem wprawionym w jego źrenicę. Mimo dość niepozornego wyglądu, spełnia ona jednak arcyważną rolę... przynajmniej w mniemaniu "rdzennych" cenobitów. Otóż bowiem spoczywa w niej serce samego patrona klasztoru, świętego Pelerta, wycięte mu przed ponad dwustu laty na tych ziemiach. Święty Pelert wywodził się z gminu, zginął zaś śmiercią męczeńską, stając w obronie miejscowych chłopów, napastowanych przez złego feudała. Jego słynne słowa "Pracą do Niebios" stały się później dla nich natchnieniem; ci zaś pod ich wpływem - co ciekawe, z pomocą możnowładców z Czarnogrodu, którzy byli odpowiedzialni za trudną przeszłość darczyńców - ufundowali klasztor. Odtąd tutejsi bracia zajmują się (a przynajmniej winni się zajmować w teorii) opieką nad gminem, prowadzeniem upraw i hodowlą zwierząt. Niestraszny im garb od codziennego przenoszenia ciężarów, niestraszna i skóra wypalona słońcem, tak że przypomina zmarszczony pergamin. Niestety, ostatnimi czasy coraz częściej dochodzi do napięć między braćmi a pobliskim Czarnogrodem, który rości sobie prawa do klasztornych włości, uzasadniając ten proceder faktem, iże to Schwarzengeldowie, pany na czarnogrodzkim zamku, sfinansowali cały monaster, jeśliby nie liczyć skromnych datków chłopów; tych jednak było tyle, co kot napłakał. Jak na razie sprawa jest nierozstrzygnięta, więc miejscowe sacrum może nadal wszystkim służyć - głównie jako cudotwórca, gdyż jak twierdzą mnisi, było ono przyczyną licznych uzdrowień, ostatnimi czasy ponoć nawet z zarazy. Nikt się jednak nie kwapi, by sprawdzić drugą z powyższych tez; któż by bowiem był aż takim głupcem, coby wpuszczać zarażonego w swe pielesze, i to w dodatku na poświęconą, klasztorną ziemię?